Bu, ayrılmamıza çok az bir zaman kalan bahçem hakkında bir hikayedir. Teknik aksaklıkların hiçbirinin mazereti yok ancak her birinin hikayesi var.
…
Bir gün bir arkadaş gurubuyla ormana pikniğe gitmiştik. Aramızda, şu an karnesindeki “Pekiyi”lerle göğsünü kabartarak gezen, biri kız biri erkek 2 çocuk vardı. O sıralar 5 yaş huysuzluğu içindeydiler. Biz büyük çocuklara rahat vermiyorlardı.
Yerden bir çınar yaprağı aldım. Cebimden çakımı çıkardım. Yaprağa 2 göz 1 de ağız yaptım. “Gelin bakın bu yaprak size bir şey söyleyecekmiş” diye seslendim. Nazlanarak, yaprağa takılmış kocaman gözlerle geldiler.
– Merhaba! Birlikte oynayalım mı?
Toprağa bir kare çizdim. Orta bir yere 4 tane küçük çubuğu toprağa diktim. Sonrasında minik bir eve benzedi. Bahçesini biraz şekillendirdim. Elimdeki küçük dal parçalarını çocuklara uzattım. Yaprağı büyük çocuğa verdim. Yaprak “Hadi?!” dedi. Saatlerce oynadılar.
…
Yapmaya çalıştığım amatör filmde, bahçemden görüntüler var. Bahar ile Toprak, budadığım bir ağacın dallarından yapıldı. Size çok basit görünebilir ama bir tanesini yapmam günler aldı. Görecekleriniz ortaya çıkardıklarımın sadece çok az bir kısmıdır. Daha neler olduğunu zaman içinde paylaştığım fotoğraflarda görebilirsiniz.
Stop motion olmazdı. Göstermek istediğim ayrıntılar, robot hareketler içinde gösterilemezdi. Oysa her ayrıntıda bir hüzün gizlidir. Bahar ile Toprak bir bahçede kırılmış bir dala ait ayrıntılardır.
Bir nesneyi üretmemin uzun zaman alması, hem işin zorluğundan hem biraz da benim onları elimden bırakmak istememden kaynaklandı.
Set, odamdaki 1 metrekare bir alandır. Bin civarı video ve fotoğraf çektim. Hikaye, yaklaşık 10 kez düzenlendi. Montaja geldiğimde, yapmak istediğim filmin en az 45 dakika sürecek olması bazı sorunlar yarattı. Kısaltmak zorunda kaldım.
Anlatım, benden 29 yaş tecrübeli komşum sayesinde gerçekleşti. Odada kaydettik. Simitçinin, sucunun, tüpçünün ve geçen arabaların korna sesleri hayatımızın bir parçası olduğu için hikayeden ayrılmak istemediler.
Bahar ile Toprak bir parkta tanışırlar. Bir gün herkesin başına gelebilecek basit bir nedenle birbirlerini kaybederler. Ancak, birbirlerinde buldukları şeyi kaybetmezler. Kendi yollarına gitmeye çalışırlar ama akıllarında hep buldukları ve birlikte sahip oldukları o şey vardır.
Bu, güneşin her batışının birbirinden farklı güzellikte olduğunu fark etmeleri şeklinde özetlenebilir belki? Bunu fark edebilirseniz, artık siz de onlardan birisiniz.
Bir hikaye anlattım ama önemli olan bahçeydi. Bahçedekilerin kalıcı olmaları içindi. Daha çok hatıramızın kalıcı olması içindi.
Yerde duran bir dal parçasının, bir genç kızın hikayesini anlatabileceğini..
kim bilebilirdi?
