Binmeyen bilmez. Araç yolunu daralttığını filan boşver. Metrobüs süper icad aslında. Söğütlüçeşme – Avcılar arası 42 km. 33 durak var. Bilmemkaç milyon insan inip biniyor. Bu toplumsal vakayı, İstanbul dışında yaşayanlar için mercek altına aldım. Belediyenin yoğun duraklarda gülsuyu hizmeti verdiğini, son duraklarda ambulans, imam ve cenaze aracı bulundurduğunu duyduktan sonra vakayı sahada inceleme cesaretim kalmadı. Soruşturdum.
Toplu taşımacılıkta gelenek olan fordlama, cüzdan aşırma gibi olaylar güvenlik kameralarına rağmen devam ediyor. Zira halkımız, kamerayı ilk gördüğünde kendini toplamış ancak alıştıktan bir süre sonra dikizlenmekten zevk almaya başlamıştır. Güvenlik kamerası caydırıcı olmaktan uzak, işe zevk katmaya yarayan bir sos haline gelmiştir. Anlatıyorlar:
“Kapı önü kalabalık yüzünden ineceğim durağı kaçırdım abi. İnmeyi başardığımda 2 durak fazla gitmiştim. Hemen ters yöne giden metrobüsü bekledim. 4 tane dolu araç geçti binemedim. Sonunda bindim, nasılsa in bin bedava. Ama ben inene kadar 5 durak gittik. Sonuçta benim durak 3 durak geride kaldı yine. Sonra geldiğim yöne araç beklemeye başladım. Bu öyle akşam 10 a kadar sürdü. Sonunda benim durağa vardığımda (Yakınlarım merak etmiş) beni bekleyen kalabalığın coşkulu alkşlarıyla omuzlara alındım. Meğer bir süredir, beni metrobüste bir sağa bir sola giderken izliyorlarmış.
Bir arkadaş sevinçle bana sarıldı. Hakkımda bahis açılmış. Sayemde para kazanmış. Annemin elini öptüm. Yanında “Zayıf düşmüşündür oğlum” diye kuru üzüm getirmiş. Her ihtimale karşı cenaze aracı, imam, bir de ambulans gelmiş. İmam önümü kesti. Dualar edip yüzüme üfledi. Ben de ellerimi açıp benim kadar şanslı olamayanlar için bir Fatiha okudum.”
“Abi, biz o gün Ferhat ile saat 2 gibi mahallede buluşacaktık. Binerken mesaj attı. Sonra şarjı bitmiş, ulaşamadım. Bekledim yok. Evini aradım yok. Onlar da merak etti. Kahveden arkadaşlarla toplandık durağa geldik. Ferhat’ı bir aracın içinde inmeye çalışırken gördüm, inemedi. Birkaç kere daha aynı şey oldu ailesine haber verdik. Akşama doğru ailesi geldi. Mahallece beklemeye başladık.”
“He abi, ambulansa ben haber verdim. Bizim saydığımız 6 ıncı geçişiydi. Sonra Naim abi.. 6 mıydı 7 miydi ne dedi ki “olum kabullenmek istemesek de cenaze aracını da çağırak. Ne kadar sürecek belli olmaz.”
“Abi baktım Ferhat kardeşimiz direniyor. Sanırım 11. geçişindeydi. Millet toplanmış, kahveden oyundan kalkmışız can sıkıntısı da oldu. Kardeşimizi beklerken zaman geçsin, kaçıncıda iner diye bahse tutuştuk.. Aha Cemal de geldi arkadaşlar!”
“Merhaba adım Cemal. Abi bunlar adam değil, bahis mahis.. Ferhat kardeşimize manevi destek olmak, su, yiyecek götürmek için 13. cü seferde metrobüse bindim. Ama biraz geride kaldım yanına ulaşamadım. Elden ele gönderdiğim suyu arada içmişler. Olsun, içen de insan. Sonra araç değiştirirken Ferhat’ın izini kaybettim.”
Araştırmam bitmişti. Taksiyle eve döndüm.